Today I heard about a grand wedding of an Indian tycoon (Ambani's son) from a friend of mine, and he showed me some videos of it too. He said famous and powerful people from around the world have been invited to it, and the cost of the event was going to be several Billions (of Indian Rupees or USD, I don't know). If you think about it, India is a country with a higher population of substandard living conditions. There are innocent and miserable children who are forced to work for a mere subsistence, being deprived of education, health facilities, and food and water. I remember a movie based on a true story in which Akshey Kumar was playing the leading role where he makes sanitary towels (pads) for poor women who could not afford it. In such a country, a single wedding event spends billions of money. What a crappy world we are living! You could imagine how much wealth this family has amassed. On the other, this "mental disease" of exorbitant spending must be highly we
සරත් ෆොන්සේකා යනු යම් කලකට පෙර රටේ වීරයෙකි. එහෙත් මේ වන විට වෛරයෙන් හා මානසික ව්‍යාධිවලින් විකෘති මානසිකත්වයෙන් පෙලෙන කලවැද්දෙක් බවට පත්ව ඇත. ඔහු කැමැත්තෙන් දේශපාලනයෙන් විශ්‍රාම නොයන්නේ නම් ඇමතිකම ගලවා පැත්තකට කර තැබිය යුතුය. ඇමතිවරුන්ට කෝටි ගණන් වටිනා වාහන හා කාර්යාල අත්‍යවශ්‍ය බව විලි ලැජ්ජා නැතිව පවසන ඌ තමන්ට ලැබුණු ඇමතිකමින් හා කෝටි ගණන් ජනතා මුදලින් නඩත්තු වන වරප්‍රසාද යොදා පකිස් බූරුවෙකුටවත් වැඩක් වෙනවා අප දැක නැත.
එහෙත් උෟ විසින් ජගත් ජයසූරියට සිදු කරන යුධ අපරාද චෝදනා නිකංම අහක නොදා රට තුල විභාග කළ යුතුය. එම චෝදනා ඔප්පු වුවොත් ජයසූරියට අදාල දඬුවම් දිය යුතු අතර, චෝදනා සාවද්‍ය නම් කලවැද්දාව හිරේට දැමිය යුතුය. ත්‍රස්තවාදින්ව මැරීමට මිස ඒ අස්සේ අහිංසකයන්ට හිරිහැර කිරීමට කාටත් බලයක් නැත. බොරු ජාතික, ආගමික හැඟීමක් ආරූඪ කරගෙන සොයන්නේ බලන්නේ නැතිව යුද අපරාද සිදු වුණා හෝ නැතැයි කීමම විහිලුවකි.
රතුපස්වලදී හමුදාව විසින් සිදු කළ ව්‍යසනය මා ඇසින්ම දැක්කෙමි. අමු තුච්ඡ තිරිසනුන් සේ හමුදාව එතැන හැසිරිණි. එය යුද අපරාදයක් නොවුණත් සහසික අපරාදයකි (ඊට දඬුවම් දෙන තුරුත් අප නොඉවසිල්ලෙන් බලා සිටිමු). එදා සිට මා ඇතුලු එම ප්‍රදේශයේ ඉතා විශාල පිරිසක් කියන්නට වූයේ සිංහලයන්ට මෙලෙස සැලකුවා නම්, යුද්දෙ අස්සේ දෙමල අයට කෙසේ සලකන්නට ඇත්දැයි කියාය. එනිසා යුද්ධ කාලයේදී යුද අපරාද ඇති වන්නට ඇතැයි සැකයක් ඇත. එය විමර්ෂනය කළ යුතුය.
නිකරුනේ අසාධාරණයකට ලක් වූ කොන්දක් තිබෙන එකෙකුට තමන්ට සාධාරණය ඉටු වෙන තුරු නිවනක් නැත. එනිසා එම ප්‍රදේශවල වෙසෙන දෙමල ජනයාට එම සැනසිල්ල ලබා දෙන තුරු සත්‍ය ලෙසම මහා පොලොවේ සංහිඳියාව ඇති කළ නොහැකිය. එය තමයි මානුසික ස්වභාවය. එය වීරවංශ, ඇල්ලේ ගුණවංශ ආදි එක එක ජාතිවාදින්ගේ මෝල් මානසිකත්වයෙන් කියන ප්‍රකාශ හා මතවාදවලින් සමනය නොවේ. අපරාද කර නැතිනම් බය වන්නට දෙයක් නැත. අපරාද කර ඇත්නම් දඬුවම් දිය හැකිය. ඒ දෙකම යුක්ති සහගතය. බැරිවෙලාවත් දේශිය වශයෙන් එය සිදු කරන්නේ නැතිනම්, විදේශීය බලහත්කාරය මැද වුවද එය සිදු වනු ඒකාන්තය. එවිට කටමැත දොඩවන එවුන්ට නැට්ට පස්සෙ ගහගෙන නිවටයන් ඒ දෙස බලා සිටීම හැර වෙන කරන්නට දෙයක්ද නැත.
රාජපක්කගේ ජඩවැඩ ත්‍රස්තවාදය හමුවේ මුඛයෙන් තියා අධෝමුඛයෙනුත් ශබ්ද නඟන්නට බිය වූ පරයන් අද තිබෙන නිදහස (මේ ලැබී තිබෙන නිදහස ගැන ඇත්තටම අපට සතුටුය) තුල පුවත් සාකච්ඡා සිදු කරයි. රාජපක්ක සමයේ දවසක් මාධ්‍යවේදියෙකු එක්තරා කලාකරුවෙකුගෙන් ඇසුවේ රටේ සිදුවන අක්‍රමිකතා ගැන ඔබතුමා සිතන්නේ කුමක්ද කියාය. එවිට බොහෝම ශාන්තිවාදි විලාසයක් පෙන්නූ ඔහු පැවසුවේ තම තමන්ගේ සිත පාලනය කරගෙන එවැනි දේවලින් කිපෙන්නේ නැතිව සිටීමට උත්සහ කළ යුතු බවයි. එසේ කියා අර කිසිදු ජඩකමක් ගැන එක වචනයකුදු පැවසුවේ නැත. ඒ කාලයේ එම අසාධාරණවලට එරෙහිව ඔහු වචනයකුදු කියනු අප දැක නැත. එහෙත් ඊයේ මා ඔහුව දැක්කේ ඇල්ලේ ගුණවංශව රැක ගැනීමට හා ජාතිය රැක ගැනීමට සටන් පෙරමුණක සිටිනවා. එම කලාකරුවා වෙන කවුරුවත් නොව, රෝහන බැද්දගේය.
ෆොන්සේකාගේ ප්‍රකාශයට ප්‍රතිචාර වශයෙන් ඇල්ලේ ගුණවංශ නම් චීවරධාරියා කියා සිටින්නේ ලබන පාර තමනුත් දේශපාලන වේදිකාවේ සිටින බවයි. සමහරවිට ඔහු සිතනවා විය හැකියි එය මහා ලොකු දෙයක් කියා. අපට නම් එය කෙල පිඩක් තරම්වත් වැදගත් කමක් නැත. තමන්ව මහා ලොකු කෙරුමන්ලා කියා සිතන් සිටි හැමෝම එකම රාජපක්ක වේදිකාව මත සිටියදී තමයි එම කඳවුර පරාද වූයේ. එදත් ඔය මහාලොකු ගුනවංශ සිටියේ එම වේදිකාවේ තමයි.
රාජපක්කගේ අධම පාලනය තුල රටේ මුදලින් වරප්‍රසාද ලැබූ චීවරදාරින්, කලාකරුවන්, හා වෘත්තිකයන් දෙකොට්ඨාශයක් සිටියා. එක් කණ්ඩායමක් ඒවා භුක්ති විඳිමින් ප්‍රසිද්ධියේම රාජපක්ක වන්දනාවේ නියැලුණා. තවත් කණ්ඩායමක් රාජපක්කයන්ට ළැඳියාවක් තිබෙන බව නොපෙන්වා ශාන්තිවාදින් සේ සැඟව සිටියා. අර චිත්‍රපටවල කුඩු ව්‍යාපාරිකයන්, ගණිකා මඩම් පවත්වාගෙන යන අය, ත්‍රස්තවාදී නායකයන් සමාජය ඉදිරියේ සුදු ඇඳුම් ඇඟගෙන ගුණවත් අය සේ පෙනී සිටින්නා සේ මෙවුන් සමාජයේ සැඟව සිටියා. රාජපක්කට බය නැතිව තමන්ගේ ජඩකම පවත්වාගෙන යෑමට ඇත්තටම ශක්තිය ලැබුණේ මෙවුන්ගෙන්ය. අද මෙම දෙකොට්ඨාශයම සමාජයට නිරාවරණය වෙමන් පවතිනවා. කෙලෙහි ගුණ දක්වන්නට උන්ට වරප්‍රසාද ලබා දුන් හාම්පුතාලා විසින් අද ඔවුන්ටත් බල කෙරෙනවා. දැන් ඉතිං වමාරන්න උන්ටත් සිදු වී තිබෙනවා. රට, දැය, ආගම, රණවිරුවා යන බෝඩ් එල්ලාගෙන එය සිදු කරනවා.
එහෙත් උෟ විසින් ජගත් ජයසූරියට සිදු කරන යුධ අපරාද චෝදනා නිකංම අහක නොදා රට තුල විභාග කළ යුතුය. එම චෝදනා ඔප්පු වුවොත් ජයසූරියට අදාල දඬුවම් දිය යුතු අතර, චෝදනා සාවද්‍ය නම් කලවැද්දාව හිරේට දැමිය යුතුය. ත්‍රස්තවාදින්ව මැරීමට මිස ඒ අස්සේ අහිංසකයන්ට හිරිහැර කිරීමට කාටත් බලයක් නැත. බොරු ජාතික, ආගමික හැඟීමක් ආරූඪ කරගෙන සොයන්නේ බලන්නේ නැතිව යුද අපරාද සිදු වුණා හෝ නැතැයි කීමම විහිලුවකි.
රතුපස්වලදී හමුදාව විසින් සිදු කළ ව්‍යසනය මා ඇසින්ම දැක්කෙමි. අමු තුච්ඡ තිරිසනුන් සේ හමුදාව එතැන හැසිරිණි. එය යුද අපරාදයක් නොවුණත් සහසික අපරාදයකි (ඊට දඬුවම් දෙන තුරුත් අප නොඉවසිල්ලෙන් බලා සිටිමු). එදා සිට මා ඇතුලු එම ප්‍රදේශයේ ඉතා විශාල පිරිසක් කියන්නට වූයේ සිංහලයන්ට මෙලෙස සැලකුවා නම්, යුද්දෙ අස්සේ දෙමල අයට කෙසේ සලකන්නට ඇත්දැයි කියාය. එනිසා යුද්ධ කාලයේදී යුද අපරාද ඇති වන්නට ඇතැයි සැකයක් ඇත. එය විමර්ෂනය කළ යුතුය.
නිකරුනේ අසාධාරණයකට ලක් වූ කොන්දක් තිබෙන එකෙකුට තමන්ට සාධාරණය ඉටු වෙන තුරු නිවනක් නැත. එනිසා එම ප්‍රදේශවල වෙසෙන දෙමල ජනයාට එම සැනසිල්ල ලබා දෙන තුරු සත්‍ය ලෙසම මහා පොලොවේ සංහිඳියාව ඇති කළ නොහැකිය. එය තමයි මානුසික ස්වභාවය. එය වීරවංශ, ඇල්ලේ ගුණවංශ ආදි එක එක ජාතිවාදින්ගේ මෝල් මානසිකත්වයෙන් කියන ප්‍රකාශ හා මතවාදවලින් සමනය නොවේ. අපරාද කර නැතිනම් බය වන්නට දෙයක් නැත. අපරාද කර ඇත්නම් දඬුවම් දිය හැකිය. ඒ දෙකම යුක්ති සහගතය. බැරිවෙලාවත් දේශිය වශයෙන් එය සිදු කරන්නේ නැතිනම්, විදේශීය බලහත්කාරය මැද වුවද එය සිදු වනු ඒකාන්තය. එවිට කටමැත දොඩවන එවුන්ට නැට්ට පස්සෙ ගහගෙන නිවටයන් ඒ දෙස බලා සිටීම හැර වෙන කරන්නට දෙයක්ද නැත.
රාජපක්කගේ ජඩවැඩ ත්‍රස්තවාදය හමුවේ මුඛයෙන් තියා අධෝමුඛයෙනුත් ශබ්ද නඟන්නට බිය වූ පරයන් අද තිබෙන නිදහස (මේ ලැබී තිබෙන නිදහස ගැන ඇත්තටම අපට සතුටුය) තුල පුවත් සාකච්ඡා සිදු කරයි. රාජපක්ක සමයේ දවසක් මාධ්‍යවේදියෙකු එක්තරා කලාකරුවෙකුගෙන් ඇසුවේ රටේ සිදුවන අක්‍රමිකතා ගැන ඔබතුමා සිතන්නේ කුමක්ද කියාය. එවිට බොහෝම ශාන්තිවාදි විලාසයක් පෙන්නූ ඔහු පැවසුවේ තම තමන්ගේ සිත පාලනය කරගෙන එවැනි දේවලින් කිපෙන්නේ නැතිව සිටීමට උත්සහ කළ යුතු බවයි. එසේ කියා අර කිසිදු ජඩකමක් ගැන එක වචනයකුදු පැවසුවේ නැත. ඒ කාලයේ එම අසාධාරණවලට එරෙහිව ඔහු වචනයකුදු කියනු අප දැක නැත. එහෙත් ඊයේ මා ඔහුව දැක්කේ ඇල්ලේ ගුණවංශව රැක ගැනීමට හා ජාතිය රැක ගැනීමට සටන් පෙරමුණක සිටිනවා. එම කලාකරුවා වෙන කවුරුවත් නොව, රෝහන බැද්දගේය.
ෆොන්සේකාගේ ප්‍රකාශයට ප්‍රතිචාර වශයෙන් ඇල්ලේ ගුණවංශ නම් චීවරධාරියා කියා සිටින්නේ ලබන පාර තමනුත් දේශපාලන වේදිකාවේ සිටින බවයි. සමහරවිට ඔහු සිතනවා විය හැකියි එය මහා ලොකු දෙයක් කියා. අපට නම් එය කෙල පිඩක් තරම්වත් වැදගත් කමක් නැත. තමන්ව මහා ලොකු කෙරුමන්ලා කියා සිතන් සිටි හැමෝම එකම රාජපක්ක වේදිකාව මත සිටියදී තමයි එම කඳවුර පරාද වූයේ. එදත් ඔය මහාලොකු ගුනවංශ සිටියේ එම වේදිකාවේ තමයි.
රාජපක්කගේ අධම පාලනය තුල රටේ මුදලින් වරප්‍රසාද ලැබූ චීවරදාරින්, කලාකරුවන්, හා වෘත්තිකයන් දෙකොට්ඨාශයක් සිටියා. එක් කණ්ඩායමක් ඒවා භුක්ති විඳිමින් ප්‍රසිද්ධියේම රාජපක්ක වන්දනාවේ නියැලුණා. තවත් කණ්ඩායමක් රාජපක්කයන්ට ළැඳියාවක් තිබෙන බව නොපෙන්වා ශාන්තිවාදින් සේ සැඟව සිටියා. අර චිත්‍රපටවල කුඩු ව්‍යාපාරිකයන්, ගණිකා මඩම් පවත්වාගෙන යන අය, ත්‍රස්තවාදී නායකයන් සමාජය ඉදිරියේ සුදු ඇඳුම් ඇඟගෙන ගුණවත් අය සේ පෙනී සිටින්නා සේ මෙවුන් සමාජයේ සැඟව සිටියා. රාජපක්කට බය නැතිව තමන්ගේ ජඩකම පවත්වාගෙන යෑමට ඇත්තටම ශක්තිය ලැබුණේ මෙවුන්ගෙන්ය. අද මෙම දෙකොට්ඨාශයම සමාජයට නිරාවරණය වෙමන් පවතිනවා. කෙලෙහි ගුණ දක්වන්නට උන්ට වරප්‍රසාද ලබා දුන් හාම්පුතාලා විසින් අද ඔවුන්ටත් බල කෙරෙනවා. දැන් ඉතිං වමාරන්න උන්ටත් සිදු වී තිබෙනවා. රට, දැය, ආගම, රණවිරුවා යන බෝඩ් එල්ලාගෙන එය සිදු කරනවා.