කුනු හරුප ගීත හා ශෘංගාරාත්මක කලා නිර්මාන අතර වෙනස ගැන ලියන්න කියල ගත්තට ලියලත් වැඩක් නැහැ වගේ හිතෙනවා. ජාතියේ හැම පැතිකඩක්ම කඩා වැටෙද්දි, පක්ෂ විපක්ෂ භේදයකින් තොරව දේශපාලුවන් විවිධ ක්‍රම ඔස්සේ රට දූෂ්‍ය කරද්දි එක එක පක්ෂවලට තාමත් හුරේ දමන මරි මෝඩ ජනතාවට කුනුහරුප සිංදු හැර ප්‍රබුද්ධ හෝ සරල රස වින්දන සිංදු දැනේවිද! තම මෑනි, මනුස්සයා යුද්ධ කරද්දි, තමන්ව අවජාතන කල දුකට ශිෂ්නයේ සයිස් එක ගැන සිංදු කීමට දෛර්ය ගත් යොහානිට පට්ට (ග)වේසි නිල නාමය ලබා දුන්නත් අපේ නම් කිසි මෙව්ව එකක් නැක.
මෙම කෙටි ලිපිය තරමක් දුරට මගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේ පැතිකඩක් ගැනද වේ. එය එක් අතකින් අහම්බයක්ද නොවේ මොකද ලෝකය දැකීමම හා තේරුම් ගැනීමම අතිශය පෞද්ගලික අත්දැකීමක්ම පමනි. අද වන විට මා මේ ලොව තුල කිසිවත් විශ්වාස නොකරමි; කිසිදු ආගමික දර්ශනයක්, වෙනත් දර්ශනයක් හෝ විද්‍යාව හෝ කිසිවක් සත්‍ය යැයි නොසිතමි. වාස්තවිකව ලෝකය තේරුම් ගැනීමට නොහැකි තත්වයක් තුල, තම අවබෝධය තුලින් හෝ යම් දාර්ශනිකයකු ශාස්තෘවරයකු හෝ පිටස්තරයකු විස්තර කරන ෆැන්ටසි කතා තුලින් අපි ලෝකය දකින්නට පුරුදු වී සිටිමු. එනිසා මා මගේම ෆැන්ටසියක් තුල ජීවත් වෙන්නට සිතා ගත්තෙමි; ඒ මගේ ලෝකයයි; එම ලෝකය තුල මා මෝක්ෂයට පැමින ඇති අතර, මැරුනට පසු ස්වර්ගයේද ඉපදෙමි. තවද, මාගේ මරණය හා අපේ වත්තේ කෙළවර ඇති කෙසෙල් ගසේ මරණය අතර වෙනසක්ද නැත. මෙම ප්‍රකාශ සියල්ල එකිනෙකට පරස්පර යැයි කෙනෙකුට සිතිය හැකි අතර, මාගේ ලොවේ ප්‍රමුඛතම මූලිකතම න්‍යායද විසංවාදයයි. ඒ තුල මානවචාරය (humanity) යන මානව සම්මත ශික්ෂා තුල ජීවිතය නිම වෙන හෝ නිම කරගන්නා තෙක් සිටීමට උත්සහ දරමි. මාගේ ෆැන්ටසිය හා අනෙක් ලෝක සම්මත ආගම් හා දර්ශන වදන්වලින් හා සංකල්පවලින් විවිධ විය හැකි වුවත්, ඒ සියල්ලම ස