අවසන් වතාවටත් සයිටම්

සයිටම් අර්බුදය ගැන මේ වන විට මාද පෝස්ට් කිහිපයක් පළ කර ඇත. අවසන් වරටත් ඒ ගැන යමක් ලියා තබන්නට සිතුණි. ඇත්තටම සමාජ, දේශපාලය, ආර්ථික, ලෝක ප්‍රවණතා ආදි ලෙස අනේකවිධ ඉතා බැරෑරුම් ගැටලු ගැන රාජ්‍යයේත්, ආණ්ඩුවෙත්, විද්‍යාර්ථින්ගෙත් අවධානය යොමු විය යුතුව තිබුණත්, ලංකාවේ කරුමක්කාර කාලකන්නින් දැන් වසර ගණනාවක් තිස්සේ රටේ වෙනත් වැදගත් ගැටලු නැතිවා සේ එක් ආයතනයක් ජාතික ගැටලුවක් කරගෙන සිටීම කොතරම් නූගත්කමක්ද?

රට තුල පෞද්ගලික අංශය මේ වන විට ඉතා ශක්තිමත්ය. පෞද්ගලික රෝහල් ඕනෑ තරම් තිබේ; හැම දොස්තරයෙකුම පෞද්ගලික සායන පවත්වාගෙන යයි. පෞද්ගලික පාසල් තිබේ; පාසල් යන සෑම ළමයකුම මුදල් ගෙවා ටියුෂන්ද යයි. මේ ආදී වශයෙන් රජයක් විසින් පවත්වාගෙන යා යුතු සේවා කිහිපයක් හැරෙන්නට (හැඳුනුම්පත් ලබා දීම, පාස්පෝට් ලබා දීම වැනි) අන් සියලු සේවා මුදල් ගෙවා ලබා ගත හැකි මට්ටමට රට පත්ව ඇත. තවද, පිටරට ගොස් මුදල් ගෙවා වෛද්‍ය උපාධිද ලබා ලංකාවේ වෛද්‍යවරුන් විය හැකියි. තත්වය එසේ තිබියදී රට තුල මුදල් ගෙවා වෛද්‍ය උපාධියක් ලබා ගැනීමට ඇති ශුද්ධමය වූ නොහැකියාව කුමක්ද?

කෙනෙකු තර්ක කරන්නේ වෛද්‍යවරුන් මිනිස් ජීවිතත් සමඟ ඍජුවම කටයුතු කරන නිසා වෛද්‍යවරුන් බිහිකිරීම රජය විසින් ක්‍රියාත්මක කළ යුතු බවයි. මොලේ තිබෙන ඕනම කෙනෙකුට තේරෙනවා සිවිල් ඉංජිනේරුවන්ද, තවත් වෙනත් වෘත්තිකයන්ගේද තත්වය එයමයි. එනම්, සිවිල් ඉංජිනේරුවකු කළ ඉදිකිරීමක් කඩා වැටීමෙන් එකවර මිනිස් ජීවිත සිය ගණනින් හෝ දහස් ගණනින් විනාශ විය හැකිය. එහෙත් කිසිවෙකු පෙලපාලි යන්නේ නැත්තේ ඇයි ඉංජිනේරුවේදයන්ද රජය විසින් පමණක් ඉගැන්විය යුතුය කියා?

ඇත්ත වශයෙන්ම ලංකාව වැනි රටක රජයෙන් කරන දේකට වඩා විශ්වාසයක් පෞද්ගලික අංශය කෙරෙහි තැබිය හැකිය. ලෝකයේ අන් තැන්වලත් විශ්වාසදායි ලෙස පෞද්ගලික අංශ වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය ලබා දේ. එම රටවල ඒවා ලාභ ලබන ආයතන වශයෙන්ද ලාභ නොලබන ආයතන වශයෙන්ද පවත්වාගෙන යන්නේ යන ගැටලුව දැන් ලංකාවට වලංගු නොවන්නේ සයිටම් වෛද්‍ය පීඨයද ලාභ නොලබන තත්වයට පත් කිරීමට රජය එකඟ වී ඇති නිසාය. ඇත්ත වශයෙන්ම සිදු විය යුත්තේද එයයි. මීට බොහෝ කාලයකට පෙර මෙම තීරණය ගැනීමට අශ්වයා ගියාට පසු ඉස්තාලය වහන නපුංසක ජනපතියා හා නපුංසක අගමැත්තා ප්‍රමුඛ කයිවාරු ආණ්ඩුවට බැරි වුණේ සුපුරුදු දේශපාලන බෙලහීනතාව නිසාය. මහා බැංකු මංකොල්ලය හා අනෙක් බොහෝ ගැටලුවලදීද ජනපති හැසිරී තිබෙන්නේ එලෙසය.

මහින්ද රාජපක්ක හා උගේ පාර්ලිමේන්තු පොදු විපක්ෂ හොර හා මැර කල්ලිය ගැන මා මෙහිදී කතා නොකරන්නේ උන් නිකංම නගර සෝභිනියන්ගේ තත්වයට පත්ව ඇති කිසිම වැදගම්මකට නැති එවුන් ටිකක් නිසාය. 

දැන් වෙදහොරුන්ගේ සංගමය නිහඬ වී ඇත. ප්‍රෝඩාව දිගටම කරගෙන යා නොහැකි බවත්, දිගටම නිතර නිතර ස්ට්‍රයික් කරන්නට යෑමෙන් තමන්ටද ප්‍රයිවට් ක්ලිනික්වලින් ලැබෙන ආදායම අඩු වීමත්, තවදුරටත් පොදු ජනයාගේ ඉවසීමේ රතු කට්ට පැන ගුටිකන තත්වයක් ඇති වී තිබෙන නිසාය. කෙසේ වෙතත්, මොන හේතුවක් නිසා හෝ උන් මෙම මෝඩ සටනින් ඉවත් වීම රට වැසියන්ට අස්වැසිල්ලකි.

එහෙත් මේ වන විට වෛද්‍ය පීඨ සිසුන්ගේ දෙමාපියන් යැයි කියා ගන්නා කාලකන්නින් පිරිසක් ඉස්මතුව ඇත. මෙම සයිටම් ගැටලුවේදී උන්ට තිබෙන රුදාව මට තවමත් වටහා ගැනීමට නොහැකිය. තම වෛද්‍ය සිසු දූපුතුන් දේශනවලට සහභාගී නොවීම නම් උන්ට තිබෙන ගැටලුව ඊට කළ යුත්තේ තම දරුවන්ට තරවටු කර බාප්පොච්චිලා අම්මණ්ඩිලා මෙන් නොහැසිරෙන ලෙස අවවාද කොට දේශනවලට සහභාගී කරවීමයි. එහෙත් කාගේ හෝ බළල් අතක් වශයෙන් උන්ද මෙම මෝඩ සටනේ දැන් පෙරමුණු ගෙන ඇත.

හරිනම් උපවාස කළ යුත්තේ රජයේ වෛද්‍ය විද්‍යාලවලට ඇතුලු වීමට ලකුණක් දෙකක් අඩු වීම නිසා එම වරප්‍රසාදය අහිමි වෙච්ච ළමුන්ගේ දෙමාපියන්ය. තමන්ගේ දරුවන් දැනටමත් එම වරප්‍රසාදය හිමි කරගත් දෙමාපියන්ට සයිටම් ගැටලුවේදී ඇති කැසිල්ල තේරුම්ගත නොහැකිය. එනිසා රජය උන්ව සතපහකට නොසලකා කටයුතු කළ යුතුය.

රජය දැන් අරන් තිබෙන ස්ථාවරය යහපත්ය. ලාබ නොලබන ආයතනයක් වශයෙන් සයිටම් වහම ස්ථාපිත කළ යුතුය හොඳ ගුණාත්මක තත්වයක් හෝ පුහුණුවීම් සමඟම. තවත් එවැනි වෛද්‍ය පීඨද එම ආකෘතියෙන්ම බිහි කළ යුතුය. ඉන්පසු වෙනත් ක්ෂේත්‍රයන්හි පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාලද ලාභ නොලබන තත්වයට පත් කිරීමට කවුරුත් උද්ඝෝෂනය කළ යුතුය. එවන් උද්ඝෝෂනවලට අපද ඉතා කැමැත්තෙන් සහභාගී වීමට කැමතිය.